Vaarwel aanblik, grauwe regen tuin,
huizen, grachten en bronstig leven.
De tijd heelt, verzuurt, slaat wonden
en vereert wie scheppingskracht geniet.
Ik dool de paden langs de weg en daar,
trek plooien in de natte lucht
waarin ik me gebonden zie
waaraan ik me voed en waar
dat ene moment ” Ik”
herleeft in het denken aan nu.
